David Gogo – Yeah!

Bluesman David Gogo zegt “YEAH!” tegen de rock op het opwindende nieuw album.

Zelfs als een man zijn leven aan de blues heeft gegeven, zijn er momenten waarop hij de oerdrang om uit de kast te komen gewoon niet kan weerstaan. Vooral als zijn vrienden er zijn om hem aan te moedigen. Dat is waar David Gogo zich bevindt op zijn nieuwe album, YEAH! – een duizelingwekkend compendium van carrièrerecords dat bruist van het soort energie dat alleen voortkomt uit de juiste combinatie van toewijding en kameraadschap.

Nummers als ‘One More Day’ en ‘Moose Hall Brawl’ hebben de rauwe, ijverige overgave van een jongensavondje uit. En dat is het soort vooruitzicht dat des te uitnodigender wordt als de jongens toevallig tot de grootste spelers in de Canadese bluesscene behoren. Leadoff-nummer “Diamond In The Rough” zet de toon in niet mis te verstane bewoordingen en stormt absoluut de poort uit met een vurige verklaring van passie, zowel muzikaal als lyrisch:

She’s my sugar, she’s my spice
I still love her when she’s not playing nice
She’s my diamond in the rough
And I can’t get enough of that stuff
She really perks me up
She’s my diamond in the rough

“Ik wilde een goed, solide rock-‘n-roll-nummer om dit album mee af te trappen, en ik geloof dat dit nummer dat oplevert”, zegt Gogo. “Ik hou van de fantastische rockbands uit de jaren 70, zoals Bad Company en T-Rex, en we hadden zin om dit nummer neer te zetten!”

Het klinkt zeker zo. Het nummer heeft alle gitaar-bite van klassieke FM zenders, met een aantal waanzinnig pakkende gezangen om het over de finish te duwen naar ‘publieksfavoriet’ gebied. Sluit je ogen en je kunt praktisch de hoofden van de band zelf zien knikken en hun vuisten tussen de riffs door pompen.

“Ik heb veel albums opgenomen, met veel getalenteerde mensen samengewerkt en veel plezier gehad, maar dit album is tot nu toe mijn favoriet”, vertelt Gogo enthousiast. Daarvoor kan de uit Nanaimo, BC afkomstige zanger/gitarist zijn beslissing danken om zijn comfortzone te verlaten en naar het besneeuwde Ontario te reizen om bij The Ganaraska Recording Co. te gaan werken, onder de vertrouwde productiebegeleiding van mede-Canadese bluesgrootheid Steve Marriner. Gogo beperkte zich er zelfs toe één eigen gitaar mee te nemen en de rest van het album op te nemen op de vintage collectie van de studio. Met Marriner en collega-blues-pijlers Jimmy Bowskill en Gary Craig die zijn back-upensemble vormden, beschikte Gogo over alle munitie die hij nodig had om iets heel bijzonders te creëren.

“Het was een genot om met deze groep samen te werken: topartiesten en supercool om mee om te gaan”, zegt hij. “Ik vind dat de nieuwe nummers erg sterk zijn en dat er een geweldige sfeer in de studio hing. Hoewel het een ontspannen en ondersteunende omgeving was, werkten we snel en gebruikten we veel eerste of tweede opnames om de live-energie gaande te houden.

Het resultaat zijn tien nummers die op positieve wijze trillen van kracht, waarbij Gogo’s gitaar een niveau van snaarbuigende expressiviteit bereikt die je moet horen om te geloven op de negen originele nummers en één cover (een schitterende vertolking van Shuggie Otis’ ‘Hurricane’).

Het hele project is een meer dan waardige aanvulling op een cv dat al veel hoogtepunten heeft gekend. In de loop van zijn roemruchte carrière is Gogo genomineerd voor zes JUNO Awards, won hij drie keer Guitarist Of The Year bij de Maple Blues Awards, werd hij uitgeroepen tot Musician Of The Year bij de West Coast Music Awards, won hij Blues Recording Of The Year bij de Western Canadian Music Awards en ontving de Great Canadian Blues Award (zoals gestemd door de luisteraars van CBC’s Saturday Night Blues) voor zijn levenslange bijdrage aan de blues in Canada. Wauw! En zelfs als je niet één van zijn platen bezit, heb je waarschijnlijk zijn liedjes gehoord in films en op tv, of heb je ze horen coveren door een hele reeks collega-artiesten als Buddy Guy.

Gogo is een veelgevraagd live-artiest en speelde naast BB King, Johnny Winter, Albert Collins, Bo Diddley en Otis Rush. En hij heeft shows geopend voor ZZ Top, George Thorogood, The Tragically Hip, Little Feat, Jimmie Vaughan, Robert Cray, Robin Trower en Wishbone Ash.