Oppakken en vertrekken naar een nieuwe stad of dorp kan op zijn best een uitdaging zijn. Maar voor de in Toronto wonende bluesmuzikant Ken Kawashima (ook bekend als Sugar Brown) lijkt het verlaten van Chicago — vaak beschouwd als een van de broedplaatsen van de blues — voor Toronto een natuurlijke keuze op de groovy en prachtige nieuwe single “Toronto Bound”, de titeltrack van zijn nieuwste studioalbum.
Het nummer, deels geïnspireerd op het bluesnummer “Chicago Bound” uit 1954 van Muddy Waters’ gitarist Jimmy Rogers, is een lyrische tocht van Browns reis door de afgelopen decennia. Van zijn geboorteplaats Bowling Green, Ohio naar Chicago naar Parijs naar New York City naar Tokio en uiteindelijk naar Toronto, beschrijft Sugar Brown (die de artiestennaam kreeg van James Yancy Jones, beter bekend in blueskringen als Tail Dragger Jones) de leuke reis perfect met een tijdloze bluesfundering. Denk aan een fusie tussen B.B. King, Freddie King, Buddy Guy en een gammel Bob Dylan op een bijna zeven minuten durende bluesmarathon en “Toronto Bound” wordt kristalhelder.
In Toronto town
I got a job and pay
I got me a home
Where I can stay
But I need my baby
Or I need a new lover
Oh, I need my baby
Or I need a new lover
“Dit nummer vertelt het verhaal van mijn reizende leven, waarin ik veel plekken verliet: Ohio, Chicago, Parijs, NYC, Tokio… en uiteindelijk in Toronto belandde, waar ik sinds 2002 woon,” zegt Brown over “Toronto Bound.” De single werd uiteraard opgenomen in Toronto, waarbij Brown alle muzikanten uit Toronto gebruikte voor zowel de single als het album Toronto Bound. En bijna het hele album werd opgenomen op een hete,zweterige dag aan het einde van de zomer in, je raadt het al, Toronto.
“Trouw aan mijn productieprincipes, namen we het album live op van de vloer en op een magneetband van één inch,” zegt Brown over het creatieve proces. “Dit is alsof je in een snel rijdende trein springt zonder te weten waar die heen gaat.”
“Toronto Bound” bevat Brown op lead vocals, mondharmonica en elektrische gitaar, terwijl gitarist Nichol Robertson, contrabassist Victor Bateman, drummer Lowell Whitty en percussionist Derek Thorne de boel op gang houden op de weg waar Brown over zingt. “Ze zijn slecht, slecht, slecht,” zegt Brown. “Daarom vind ik ze leuk. Ze gedijen ook bij ‘componeren terwijl je bezig bent’, zoals Ornette Coleman zei. En net als ik zijn ze allemaal op de een of andere manier gebonden aan Toronto. Toronto Bound is hoe deze stad voor mij klinkt.”
De muzikant, kind van een Japanse vader en een Koreaanse moeder, begon op 19-jarige leeftijd blues te spelen in Chicago toen hij naar de universiteit ging. Sugar Brown speelde met mensen als Tail Dragger Jones en later de iconische drummer van Muddy Waters, Willie “Big Eyes” Smith, en verliet Chicago om historisch onderzoeker en universitair docent te worden. Momenteel is hij professor aan de afdeling Oost-Aziatische studies van de Universiteit van Toronto. Maar “de blues volgde me naar de volgende fase van mijn leven”, zegt Brown, wat resulteerde in zijn debuutalbum Sugar Brown’s Sad Day uit 2011. Latere albums waren Poor Lazarus uit 2015 en It’s A Blues World: Calling All Blues uit 2018.
Sugar Brown heeft opgetreden op verschillende festivals, waaronder het Montreal International Jazz Festival en het Edmonton Blues Festival, en heeft ook regelmatig gespeeld in Grossman’s Tavern in Toronto. Nu wil Sugar Brown zowel “Toronto Bound” als het gelijknamige album naar het grote publiek brengen. En afgaande op hoe aantrekkelijk de klassiek klinkende leadsingle is, zul je het nummer overal horen. Of het nou Ohio is. Of Chicago. Of Parijs. Of New York. Of Tokio. Of Toronto.