Hij noemt zichzelf een ‘rondreizende muzikant en specialist in muzikale rampenbestrijding’. Hij heeft opgetreden met onder meer Chuck Berry, Leonard Bernstein, Bette Midler, Herbie Hancock, Steely Dan en, ja, zelfs de New York Yankees, waar hij regeert als weekendorganist van het stadion.
Hij is Ed Alstrom, een ervaren muzikant, zanger en songwriter met ongeëvenaarde vaardigheden op het orgel, en niet toevallig op vele andere instrumenten. Op zijn nieuwste release, Flee Though None Pursue, verzorgt Alstrom behendig lead- en achtergrondzang, Hammond/Farfisa/pijporgels, piano, Fender Rhodes, clavinet, synthesizers, gitaren, bas, mandoline, melodica, altsax, accordeon, theremin en percussie , ze passen allemaal in zijn originele muziekstijl, met een gevarieerde groep getalenteerde muzikanten. Hij zal de North Jersey Blues Society vertegenwoordigen in de Solo/Duo-competitie tijdens de International Blues Challenge in Memphis in januari.
Het album is ook gevuld met de humor en wijsheid van Alstroms meesterlijke songwriting, met een vaak buitenaardse lyriek gewijd aan zijn welsprekende verhalen in de achttien originele nummers. De titeluitsnede illustreert dat interne en externe dilemma: “So i remain marooned with this insanely troubled mind / And try to map a future while I run from what’s behind / But what’s behind me is not there, so what is there left for me to do? / Face eternity uncertain and keep fleeing though none pursue.”
Andere thema’s komen naar voren als een vraag in de levendige opener ‘Be Nice’, waarbij Alstrom vraagt: “I wonder what it might be like / If folks would just be nice.” Als reactie op Little Milton’s klassieker ‘The Blues Is Alright’ neemt Alstrom een meer introspectieve kijk met het orgelgestuurde ‘The Blues Ain’t All Right’ – “Nobody’s blues are unimportant / Nobody’s misery is trite / Nobody’s served right by sufferin’ – and the blues ain’t never all right.” Een snijdende slidegitaar benadrukt de melancholische stem van een diepe ‘Slow Blues’ – “Misery has found you – and you just can’t be free / Until you hear these slow slow blues, and then you’re in mighty good company.”
De springerige shuffle van ‘The Truth’ dient als contrapunt voor de boodschap ervan: “On the road to truth you take, there’s only two mistakes: don’t go all the way or don’t even start.” Het hypnotiserende ritme van “Sick” doet denken aan het klassieke Doc Pomus-nummer “Lonely Avenue” van Ray Charles, maar voegt daar zijn eigen lyrische kracht aan toe: “Sick of livin’ and dyin’ all at the same time / Sick of tryin’ / Sick of cryin’ / Sick of this saga that’s nobody’s drag but mine.”
“Always Near” is een prachtig, melodieus liefdeslied met jazzy boventonen en tekst van Kay Murcer: “Hold my memory, make some new ones, take me on where you go.” “The Record People” is een beetje honky-tonk-piano achter een grillige klacht over de muziekbusiness: “The record people came tonight; they came to dig my grave.” Het uptempo “Sometimes” zweeft mee, gevolgd door de geestige versie van “Screwed” – “Bein’ a fool’s too expensive – I’m gonna stop gettin’ screwed.” Er komt een beetje optimisme naar voren in de slimme woordspeling van ‘H-O-P-E-L-E-S-S’ – “Gonna rise up from the depths and gonna grab that big brass ring.”
Het gemakkelijk swingende ‘Great Notch’ beschrijft een favoriete drinkplaats waar je kunt decomprimeren of gewoon losbandig kunt zijn. Dan komt ‘Fruitcake’ binnen met een piano uit New Orleans, opgedragen aan een gekke vriendin. ‘Yours Is a Place’ is een delicaat liefdeslied: “I long to live my lifetimes at your place.” Meer onstuimige piano leidt naar ‘Succes’, wat helaas gewoon niet kan worden bereikt. The ‘Crossfire’ of love is een bitterzoete ode aan verloren romantiek. “I Drunk You Drive” rockt hard met de boodschap van de titel. Hoe dichtbij is “Don’t Cry at My Funeral”, een spiritueel opbeurende afsluiting van een album dat overloopt met doordachte teksten: “Don’t cry for me, I’m happy, I’m free / And I won’t be cryin’ for you.”
Met Flee While None Pursue heeft Ed Alstrom een magische lyrische reis gecreëerd met levendige, fantasierijke verhalen die je meeslepen met zijn woord tovenarij en je meenemen op zijn instrumentale genialiteit. U wordt hierbij uitgenodigd voor de vreugdevolle rit. – Jim White (een voormalig muziekrecensent voor de Pittsburgh Post-Gazette en schrijft nu voor de Blues Roadhouse)
Tracklisting:
01 Be Nice! (4:21)
02 Blues Ain’t Alright (3:36)
03 Slow Blues (4:24)
04 Flee Though None Pursue (6:45)
05 The Truth (4:12)
06 Sick (3:41)
07 Always Near (3:23)
08 The Record People (4:13)
09 Sometimes (2:50)
10 Screwed (6:02)
11 H-O-P-E-L-E-S-S (4:01)
12 Great Notch (4:16)
13 Fruitcake (4:01)
14 Yours Is A Place (4:17)
15 Success (Was Not To Be Had) (4:08)
16 Crossfire Of Love (4:45)
17 I Drunk, You Drive (2:43)
18 Don’t Cry At My Funeral (5:38)