Gray DeLisle maakt liedjes zoals Stephen King romans uitbrengt. De manier waarop Ryan Adams covers maakt. De manier waarop Krispy Kreme donuts bezorgt. Zoet en bevredigend, en verbluffend qua volume. “Prolific” begint niet eens te snijden.
Je zult dus misschien geschokt zijn als je hoort dat DeLisle ooit een lange droge periode op het gebied van songwriting heeft doorstaan terwijl ze zich concentreerde op haar carrière als een van de beste stemacteurs van Hollywood (The Simpsons, Scooby- Doo, SpongeBob) en moeder van drie kinderen. Het kostte de eerste maanden van de pandemie om de vonk terug te brengen, en Gray begon koortsachtig schrijven. De nummers kwamen zo snel dat ze besloot ze op te nemen met haar oude creatieve partner Murry Hammond van Old 97’s, met wie ze al meer dan twintig jaar samenwerkt aan talloze muzikale projecten (en één mens, hun zoon, de wonderkind beeldend kunstenaar Tex Hammond).
Met behulp van Hammonds volledige vintage opnameapparatuur profiteerde het paar van het feit dat ze in dezelfde COVID-‘pod’ zaten (weet je nog?) om de nummers te verzamelen, die vervolgens via de telefoon voor producer Marvin Etzioni zouden worden gespeeld. Etzioni is al jarenlang de creatieve partner van DeLisle sinds de productie van haar eerste soloplaat, The Small Time in 1999, en stelde haar voor aan enkele van de muzikanten met wie het paar tot op de dag van vandaag nog steeds samenwerkt. De artiesten op The Grey Album zijn als een Who’s Who van Americana en rootsrock: strijkers van Tammy Rogers (Emmylou Harris, Neil Diamond, Patty Loveless), blazers van David Ralicke (Lucinda Williams, Beck, Morrissey, John Cale), pedal steel van Greg Leisz (ehmm…elke grote Amerikaanse artiest die ooit pedal steel heeft gebruikt?). En het beste is dat ze allemaal afzonderlijk hun steentje hebben bijgedragen aan het coolste estafettespel ooit, nadat de originele analoge opnames digitaal waren gemasterd door de beroemde geluidstechnicus Todd Burke (Ben Harper, Albert Hammond Jr., Belle en Sebastian). Gray stuurde de nummers naar Rogers, die de hemelse snaren neerlegde en deze doorgaf aan Leisz voor de pedal steel-magie, en vervolgens aan Ralicke voor hoorns.
Gaandeweg bleef DeLisle steeds meer nummers schrijven en steeds meer artiesten ontmoeten met wie ze gewoon moest samenwerken. Op een etentje zat ze toevallig naast Cherie Currie van de Runaways, wat een teken moest zijn omdat zij die ochtend zojuist ‘40-Something Runaway’ had geschreven! Zou Currie erop willen zingen? Dat zou ze zeker doen! Dit is het soort serendipiteit dat Gray DeLisle overal lijkt te volgen. Stephen McCarthy (Long Ryders, Jayhawks) kwam in het bestuur voor ‘Didn’t We Try’, en Etzioni leende zijn nummer ‘Convince Me’, oorspronkelijk geschreven voor Roy Orbison vóór zijn plotselinge dood in 1988.
DeLisle gebruikte al deze onderwerpen in de loop van vijf jaar om uiteindelijk het tapijt van The Grey Album samen te brengen. Ze bereidt zich voor op opnames met John Carter Cash in het voorjaar van 2025, maar niet voordat ze aan haar eerste Europese tournee sinds het midden van de jaren negentig begint. Ze is vooral opgewonden om terug te keren naar Nederland, waar ze altijd een sterke aanhang heeft gehad en een echt cirkelmoment zal zijn voor deze ervaren artiest. De plaat is doordrenkt met al het Americana-kunstwerk van de vele handen die hem tot leven hebben gebracht, geweven in de onnavolgbare stijl van Gray DeLisle.
Tracklisting:
01 Hello, I’m Lonesome (3:00)
02 Who to Love (2:56)
03 A Coastal Town (3:19)
04 Reach for the Sky (3:39)
05 Mi Vida (2:26)
06 Tomorrow (Without You) (2:53)
07 Sister Shook (1:58)
08 Daddy, Can You Fix a Broken Heart? (2:54)
09 40 Something Runaway (2:46)
10 A Promise I Can’t Keep (3:37)
11 Didn’t We Try (1:59)
12 Convince Me (2:36)
13 I’m a Wreck (2:12)
14 Don’t Let Go of My Hand (4:51)
15 I Can’t Be Kind (2:55)
16 My Darlin’ Vivian (3:34)
17 The Last, Last Time (2:47)
18 House on Fire (2:41)
19 Take Me Dancing Again (2:45)
20 Red Dress (2:43)
Format: CD, 2LP, DL & STREAM
Label: Humin’ Bird Records
Release: 4 april 2025