Na vijf albums in een veelgeprezen carrière heeft Sam Morrow een geluid voortgebracht dat ergens buiten het genre en de geografie bestaat. Het is zijn eigen versie van de moderne Amerikaanse roots muziek: een mix van roadhouse rock & roll, bluesy R&B en country try-fried funky-tonk, voortgedreven door groove, vette gitaren.
Het is ook een geluid dat evenveel te danken heeft aan het leven op de weg – waar Morrow bracht het grootste deel van het afgelopen decennium door op tournee, ter ondersteuning
albums zoals Concrete & Mud en Gettin’ By On Gettin’ Down – als de verschillende plaatsen waar hij thuis wordt genoemd. Dit is muziek voor de fast lane. Muziek voor lege snelwegen. Muziek voor mensen die, net als Morrow, altijd in transit lijken te zijn.
“Het voelt alsof ik naar iets op zoek ben”, zegt hij. “Ik heb een soort reis gemaakt. Misschien weet ik niet precies wat ik zoek, maar ik houd mijn ogen open.”
On The Ride Here markeert het laatste deel van die reis. Morrow neemt ons mee op de rit, zingend in het alaidback-Texaanse accent over snelwegtrefpunten (“Thunderbird Motel”), peyotetrips in de Mojave-woestijn (“Searching For Paradise”), en de glamour en sleur van de open weg (“Hired Gun”). On The Ride Here bied meer dan schrijfsel langs de weg en reisverslagen maken. Morrow concentreert zich tegenwoordig niet alleen op rit; hij is interreseert zich ook voor de bestemming en een aantal van deze liedjes gaan over de harde lessen en nieuwe perspectieven die gepaard gaan met rust, reflectie en de tijd die je thuis doorbrengt.