Op de derde plaat van Leaf Rapids, “Velvet Paintings”, maakt veteraan Winnipeg-songwriter Keri Latimer ruimte voor de wereld. Over een weelderig palet van rootsmuziek, etherische folk, voortstuwende country en pezige honky tonk verlegt ze haar blik naar de omgevingen om haar heen, waarbij ze hun bewegingen en de bewegingen van de mensen die hun bewegingen sturen observeert en erover nadenkt. Hoewel de met JUNO bekroonde Latimer altijd een scherp ziener en tolk van plaatsen en mensen is geweest, zoals blijkt uit Leaf Rapids’ globetrottende, identiteitsonderzoekende album ‘Citizen Alien’ uit 2019, heeft ze haar pen nooit zo naar buiten gericht als in de liedjes op “Velvet Paintings”.
“Ik probeer meer hoopvolle gebieden van deze wereld te verkennen”, legt ze uit. “En ik denk dat ik veel dingen gewoon heb losgelaten”.
Overal op “Velvet Paintings” weigert Latimer de moeilijke kanten van het leven uit de weg te gaan, maar die hoop creëert de ragfijne draad die alles met elkaar verbindt. Het schuifelende titelnummer begint de reis met een persoonlijk voornemen:“When I get my shit together, I’ll be a force to reckon with”, zingt Latimer. Maar ze zoomt snel uit om na te denken over de omstandigheden die haar het gevoel hebben gegeven dat ze het überhaupt niet voor elkaar had. “I have heard but can’t believe a billionaire can fall asleep reclining on a golden heap while others waste away”
Op ‘Fast Romantic’ herinnert ze zich een wervelende romance onder fluorescerend Dollarama-licht, waarbij ze het verhaal vult met de gelikte texturen van commercie. Met ‘Silver Fillings’ beschouwt ze de metalen ontvangers in haar mond en stelt ze zich voor welke boodschappen vanuit de toekomst zouden kunnen worden verzonden, terwijl ze onze voorliefde voor vernietiging betreurt. ‘Waarom is het zo moeilijk om lief te hebben?’, harmoniseren Latimer en Joanna Miller tijdens een zacht zwijmelend pedalsteel. “It’s a miracle we’re here at all”.
Voor Latimer heeft de verschuiving in het proces naar een nog meer observerende benadering van songwriting, waarbij de liedjes en onderwerpen tot hun recht komen, ze zo min mogelijk begeleid worden en openstaan om ze te ontvangen, een verjonging van haar gevoelens door de praktijk ingeluid. Met ‘Velvet Paintings’, vrij van ambitie, geladen met loslaten en gewapend met een acute herkenning van alle dingen waar ze van houdt aan datgene waar ze van houdt, hebben Latimer en haar mede-samenzweerders een opmerkelijk organisch aanbod in een oeuvre gebeeldhouwd. al opmerkelijk vanwege zijn natuurlijkheid.
Een deel van het loslaten bij “Velvet Paintings” betekende het opgeven van de controle bij het arrangeren van liedjes en in de studio, een gemakkelijkere overgave als je creatieve partners net zo goed zijn als het team achter deze plaat. Devin Latimer (bas), Joanna Miller (drums en zang) en Chris Dunn (gitaar) vormen de rest van Leaf Rapids; Bill Western (pedaalsteel), Geoff Hilhorst (keyboards), Natanielle Felicitas (cello) en John Paul Peters (viool) ronden de studiobijdragen af. Peters mixte, masterde en coproduceerde het album ook samen met Latimer.
Ze geeft de schijnwerpers volledig uit handen voor Millers eigen dromerige ‘Night Shift’, een nummer over de vreemde en rusteloze kleine uurtjes, waarin Miller, een soort bewaarder van de nacht, natuurlijk het meest wakker is. Ook ‘Paramjit’s Sonnet’ zijn grotendeels de woorden van Paramjit Singh, met wie Latimer samenwerkte voor een programma waarin lokale songwriters en senioren samenkwamen, weergegeven door Latimer in een delicaat lied. Singh’s gevoelens van toewijding zijn zowel gelukzalig als aards. romantisch en melancholisch.
Het genuanceerde arrangement van de band op “In The Woods” maakt je bang en onrustig terwijl de vreemdheid van het onbekende neerdaalt. Hun relaxte groove op ‘Trepidatious Celebrations’ is het toneel als Latimer een ‘verjaardagscadeau verpakt in overlijdensberichten’ krijgt en overhandigd, waarmee tegelijkertijd de vluchtige aard van alles en het belang van het markeren van de tijd wordt erkend. Op ‘Starling To Starling’ richt ze haar blik op de natuurlijke wereld om de banden van liefde te verkennen. En ten slotte neemt Latimer plaats op de stoep van een verlaten bank voor ‘Insomniac Show’, terwijl thuis de soundtracks klinken van een doelloze groep mensen die toekijken en ze ons allemaal uitnodigt om mee te doen: “What brings you here this fine evening? Grab a seat and watch the world explode”.
Met “Velvet Paintings” maakt Leaf Rapids niet alleen ruimte voor de wereld; ze nodigen het uit. Wat is hoopvoller?